ျမန္မာစာေပေလာက၏ လမ္းျပၾကယ္တစ္ပြင့္ျဖစ္ခဲ့ေသာ ဆရာၾကီးပီမိုးနင္း

ပီမုိးနင္း
ေမြးသကၠရာဇ္ ၁၂၄၅ ခုႏွစ္ တန္ေဆာင္မုန္းလဆန္း ၆ ရက္
အမည္ရင္း ေမာင္ေက်ာ္ၫြန္႔
မိဘမ်ား
ႏိုင္ငံသား ျမန္မာ
ေမြးရာဇာတိ သုံးဆယ္ၿမိဳ႕၊ ႐ြာမရပ္
အလုပ္အကိုင္ စာေရးဆရာ၊

ကိုးကြယ္သည့္ ဘာသာ ဗုဒၶဘာသာ
ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားမႈ ထင္ရွားေသာ စာေရးဆရာ
႐ုပ္သြင္

ဆရာပီမိုးနင္း၏ ႐ုပ္ရည္မွာ လြန္စြာထိုင္းမိႈင္း ေလးကန္ေလသည္။ အသားအရည္ စိုေနၿပီး အေတာ္ပင္ ၀သည္။ သူသည္ ကတံုးဗိုေကကေလးႏွင့္ ျဖစ္ေလ၏။ အက်ႌလက္တို ေကာ္လန္ကေလး၀တ္ထား၍ အေပၚအက်ႌမပါ။ ရခိုင္လံုခ်ည္ အနီႏွင့္အစိမ္းကြက္ကို ၀တ္ဆင္ ထားေလသည္။ လက္တအုပ္ခန္႔႐ွိ အျပား႐ွိေသာ ခါးပတ္စိမ္းႀကီးမွာ သူ၏ တုတ္ခိုင္ေသာ ခါးတြင္ ေရစည္သံပတ္ႀကီးကဲ့သို႔ ထင္႐ွားစြာ ေပၚလ်က္႐ွိေပသည္။ သူ႔႐ုပ္ကိုၾကည့္လွ်င္ တ႐ုပ္ကျပားႀကီးႏွင့္ တူေလသည္။
ငယ္ဘ၀
ကၽြႏု္ပ္သည္ ၁၂၄၅ ခုႏွစ္ တန္ေဆာင္မုန္း လဆန္း ၆ ရက္ တနလၤာေန႕ နံနက္ ၉ နာရီ၊ ‘ဆြမ္းေတာ္ဗ်ဳိ႕’ ဟု ေအာ္ၿပီး ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းသား ကေလးမ်ား ဆြမ္းခံေသာ အခ်ိန္၌ ေမြးဖြား ခဲ့ေလသည္။ ကၽြႏု္ပ္ကုိ ဖြားျမင္ေသာ ထုိေန႕ နံနက္၌ မုိးႏွင္းမ်ား ထူထပ္စြာ က်ေရာက္ ေနရကား အခ်ိန္ ၉ နာရီ၊ ၁ဝ နာရီ ထိသည္ တုိင္ေအာင္ ေနေရာင္ျခည္ကုိ ေကာင္းစြာ မျမင္ရေခ်။ ထုိမွ် ထူထပ္စြာ က်ေရာက္ ေနေသာ မုိးႏွင္းမ်ားကုိ အစြဲျပဳ၍ ကၽြႏု္ပ္အား ‘မုိးႏွင္း’ ဟူေသာ အမည္ျဖင့္ ရပ္႐ြာက အသိအမွတ္ အမည္ ေပးကာ ေခၚေဝၚခဲ့ ၾကေလသည္။'

ဤသုိ႕လွ်င္ ဆရာႀကီး ပီမုိးနင္းသည္ မိမိ၏ အတၴဳပၸတၲိ ျဖစ္ေသာ ‘ပီမုိးနင္း၏ ပီမုိးနင္း’ စာအုပ္တြင္ မွတ္တမ္း တင္ခဲ့သည့္ အတုိင္း သကၠရာဇ္ ၁၂၄၅ ခုႏွစ္ အတြင္းက သုံးဆယ္ၿမိဳ႕ ႐ြာမရပ္တြင္ ဖြားျမင္ခဲ့သူ ျဖစ္ေပသည္။ ငယ္မည္မွာ ‘မုိးႏွင္း’၊ ‘မုိးနင္း’ ပင္ ျဖစ္ပါ၏။ ဇာတာ အမည္မွာမူ ‘ေမာင္ေက်ာ္ၫြန္႕’ ျဖစ္သတည္း။

အမိ၊ အဖမ်ားမွာ ဆင္းရဲ ႏြမ္းပါး ၾကကုန္သည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္လည္း အမိ လုပ္သူသည္ ေတာင္း႐ြက္၍ ေစ်းထြက္ ေရာင္းရေသာ အခ်ိန္မ်ားတြင္ ေမာင္ေက်ာ္ၫြန္႕ေခၚ ပီမုိးနင္းသည္ ငယ္႐ြယ္ ေသးသူပင္ ျဖစ္လင့္ ကစား အိမ္တြင္ ေနရစ္ ခဲ့ရ၍ ေကြးေလး ႏုနယ္ ႏွမငယ္ကုိ ထိန္းျခင္း သိမ္းျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္သည့္ အျပင္ အျခား အခ်ိန္မ်ား ၌လည္း မိမိ အဝတ္၊ ႏွမငယ္ အဝတ္၊ အမိအဝတ္ တုိ႕ကုိ ေလွ်ာ္ျခင္း ဖြပ္ျခင္း၊ ဟင္း႐ြက္ ဟင္းလ်ာ ရွာျခင္း ေဖြျခင္း၊ ညစာ နံနက္စာ ခ်က္ျခင္း ျပဳတ္ျခင္း စေသာ ဗာဟီရ အလုပ္မ်ားကုိ လုပ္ကုိင္ရ ရွာသည္။

သုိ႕ႏွင့္ အသက္ အတန္ငယ္ရင့္မွ အာ-စီ-အင္ (မ္) ခရစ္ယာန္ သာသနာျပဳ ေက်ာင္းတြင္ စာေပ သင္ၾကားခြင့္ ရေတာ့သည္။ ထုိေက်ာင္းတြင္ ၃ ႏွစ္ေက်ာ္ ၄ ႏွစ္ခန္႕ ေန၍ အဂၤလိပ္ - ျမန္မာ ၄ တန္း ေအာင္ၿပီးေနာက္ ေက်ာင္းအုပ္ ျဖစ္ေသာ ခရစ္ယာန္ ဘုန္းႀကီး ဖာသာရ္-ဝဲလဝါး၏ ေစာင္မ ၾကည့္႐ႈမႈျခင့္ ေမာ္လၿမိဳင္ ၿမိဳ႕ရွိ ‘ဆန္မာနာရီ’ ေက်ာင္း (Seminary School) ေခၚ ဘုန္းႀကီး အတတ္သင္ ေက်ာင္းသုိ႕ သြားေရာက္ သင္ၾကားခြင့္ ရျပန္သည္။ ထုိေက်ာင္းတြင္ လက္တင္ ဘာသာ၊ လက္တင္ သဒၵါကုိ အထူး တတ္ေျမာက္ ေပေသာေၾကာင့္လည္း ပညာကုိ တုိးတက္ သင္ၾကား ေစအံ့ေသာငွာ ၃ ႏွစ္ခန္႕ အၾကာတြင္ ပေလပီနံ ၿမိဳ႕ရွိ ‘ဂ်င္နရယ္ ေကာလိပ္’ (General College) ေခၚ ျပင္သစ္ျပည္ ပါရစ္ ၿမိဳ႕ေတာ္မွ တဆင့္ ခြဲ၍ ထားေသာ သိပၸံ ေက်ာင္းႀကီးသုိ႕ ပုိ႕လႊတ္ျခင္း ခံရသည္။ သုိ႕ရာတြင္ ဗရင္ဂ်ီ ဘုန္းႀကီး လုပ္ရန္ကုိ မ်ားစြာ စိတ္မပါလွ။ ထုိ႕ေၾကာင့္လည္း ပေလာပီနံသုိ႕ ေရာက္၍ မ်ားမၾကာမီ အသက္ ၁၉ ႏွစ္ အ႐ြယ္တြင္ ျမန္မာျပည္သုိ႕ ျပန္လည္ ေရာက္ရွိ လာျပန္ကာ ေရွးဦးစြာ ငယ္ဆရာ ငယ္ေက်ာင္း ျဖစ္ေသာ ဖာသာရ္-ဝဲလဝါး၏ အာ-စီ-အင္ (မ္) ေက်ာင္းတြင္ပင္ ဆရာ အျဖစ္ ခန္႕ထား ခ်ီးျမႇင့္ျခင္း ခံရသည္။

သည့္ေနာက္ပုိင္း တြင္မူ ႀကိဳ႕ပင္ေကာက္သုိ႕ ေျပာင္းျပန္ကာ အာ-စီ-အင္ (မ္) ေက်ာင္းဆရာ အျဖစ္ ေခတၲ ခဏမွ် လုပ္ကုိင္ လုိက္ေသး၏။ သုိ႕ရာတြင္ ဆင္းရဲ ႏြမ္းပါး သူတုိ႕ အၾကား စိတ္၏ တည္ၿငိမ္မႈ မရရွိႏုိင္ ေသးရကား ထုိမွ ဤမွ လွည့္လည္ သြားလာ ေနျပန္ကာ ေနာက္ဆုံးတြင္ ျပည္ၿမိဳ႕သုိ႕ ေရာက္သြားသည္။ ျပည္ၿမိဳ႕ တြင္လည္း ေခတၲ ခဏမွ် ေလာက္သာ ျပည္ ေဆး႐ုံႀကီး၌ စာေရးႀကီး အျဖစ္ ဝင္ေရာက္ လုပ္ကုိင္ၿပီး လယ္တီ ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီး ျပည္ၿမိဳ႕သုိ႔ၾကြလာေတာ္ မူခုိက္တြင္ အလုပ္မွ ထြက္ျပန္ကာ ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီး အထံေတာ္တြင္ ပဥၥင္း ခံေလသည္။

ေနာက္ ပဥၥင္း ဝတ္ႏွင့္ပင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သုိ႕ ေရာက္သြားသည္။ သုိ႕ရာတြင္ တည္းစရာ ခုိစရာ မရွိ။ ေညာင္တုန္း ေက်ာင္းတုိက္၊ ဦးဗ်ား ေတာရ ေက်ာင္းတုိက္၊ ေဂ်ာင္ဝုိင္း ေက်ာင္းတုိက္ တုိ႕သုိ႕ လွည့္လည္ ေနနားၿပီး ေနာက္ဆုံးတြင္ သိကၡာခ် သကၤန္းခၽြတ္၍ လူဝတ္လဲ လုိက္သည္။

စာေပ အေရးအသားတြင္ အထူး ဝါသနာ ထုံေပေသာ ဆရာႀကီး ပီမုိးနင္း၏ စာေရး ဆရာ ဘဝကား စေပၿပီ။ သကၤန္းဝတ္ႏွင့္ ရွိစဥ္ ‘ေလာဂ်စ္’ ေခၚ ‘တက္က်မ္း’ တေစာင္ကုိ ျပစု ၿပီးခဲ့ေပ၏။ ယခုေသာ္ ဝမ္းေရး အတြက္ ထုိက်မ္း ကေလးကုိ ေရာင္းရ ေပေတာ့မည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ဟံသာဝတီ သတင္း စာတုိက္သုိ႕ သြား၍ ထုိက်မ္း ကေလးကုိ ျပရွာ၏။ ဗုဒၶဘာသာႏွင့္ ဆန္႕က်င္သည့္ စာေပ ဟူ၍ ပယ္ျခင္း ခံရသည္။ သုိ႕ရာတြင္ ထုိတုိက္ရွင္ သူေဌး မစၥတာ ရစ္ပေလ၏ ညႇာတာ ေထာက္ထားမႈေၾကာင့္ ထုိတုိက္တြင္ပင္ တလလွ်င္ ၃ဝိ ျဖင့္ ဘာသာျပန္ အလုပ္ကုိ လုပ္ကုိင္ခြင့္ ရခဲ့သည္။

ဤ သတင္းစာ တုိက္တြင္လည္း မ်ားစြာ မၾကာခဲ့။ ၆ လခန္႕ ရွိေသာ အခါ က်န္းမာေရး ခၽြတ္ယြင္းမႈေၾကာင့္ အလုပ္မွ ထြက္လုိက္ရ ျပန္ကာ က်န္းမာ လာျပန္ေသာ အခါ ၌လည္း အလုပ္အကုိင္ ရွားပါးမႈေၾကာင့္ အၿမိဳ႕ၿမိဳ႕ အနယ္နယ္သုိ႕ လွည့္လည္ ရွာေဖြရ ျပန္သည္။ ေနာက္ဆုံးတြင္ ဟသၤာတ ၿမိဳ႕အနီး ဓမၩီၿမိဳ႕သုိ႕ ေရာက္သြားကာ ငယ္ဆရာ ဖာသာရ္-ဝဲလဝါး၏ ေက်းဇူးေၾကာင့္ပင္ ဓမၩီေက်ာင္း၌ ဓမၩီ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးက ေက်ာင္းဆရာ အျဖစ္ ခန္႕အပ္ျခင္း ခံရသည္။

ထုိအတြင္ ဆရာကေတာ္ေလာင္း ေဒၚစိန္တင့္ႏွင့္ ခ်စ္ႀကိဳက္ ရည္ငံကာ မ်ားမၾကာမီပင္ လူႀကီး မိဘမ်ား၏ သေဘာ တူညီခ်က္ အရ လက္ထပ္ လုိက္ၾကသည္။ ဆရာႀကီးကား ထုိအခ်ိန္တြင္ အသက္ ၂၄ ႏွစ္ခန္႕ ရွိေပၿပီ။

ခ်စ္စ ခင္စ ၾကင္နာစ ျဖစ္ေသာ ဇနီးကေလး အားလည္း မ်က္စိ ေအာက္က အေပ်ာက္ မခံႏုိင္ေအာင္ ခ်စ္လြန္း လွသည့္ အျပင္ ေယာကၡမ လုပ္သူ မ်ားကလည္း လယ္ယာ ေခ်ာင္းေျမာင္းႏွင့္ အေတာ္အသင့္ ျပည့္စုံသူမ်ား ျဖစ္သျဖင့္ အလုပ္မွ ထြက္လုိက္ ျပန္ေလသည္။ သုိ႕ႏွင့္ ေနာက္တႏွစ္တြင္ သားဦးကေလး ေမာင္ေက်ာ္စုိးကုိ ဖြားျမင္ ခဲ့ေပသည္။

ဆရာႀကီး အသက္ ၃ဝ ခန္႕အ႐ြယ္၊ အဂၤလိပ္ သကၠရာဇ္ ၁၉၁၄ ခုႏွစ္တြင္ ပထမ ကမာၻစစ္ႀကီး ျဖစ္ပြားခ်ိန္၌ သုံးဆယ္ၿမိဳ႕တြင္ မိတ္ေဆြမ်ား အကူအညီျဖင့္ စာပုံႏွိပ္စက္ တစက္ ေထာင္ကာ ‘ျမန္မာ့ မိတ္ေဆြ မဂၢဇင္း’ ကုိ ထုတ္ေဝ ေနခုိက္ ျဖစ္သည္။ သုိ႕ရာတြင္ စစ္၏ ဒဏ္ေၾကာင့္ စကၠဴမ်ားလည္း လုံေလာက္စြာ မရ၊ ေစ်းႏႈန္း ကလည္း အဆမတန္ ႀကီးေလး လာရကား မဂၢဇင္း ထုတ္ေဝျခင္းကုိ ရပ္စဲၿပီး ၆ ႏွစ္သား ျဖစ္ေသာ သား ေမာင္ေက်ာ္စုိးႏွင့္ ဇနီး ေဒၚစိန္တင့္ တုိ႕ကုိ ထားခဲ့ကာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သုိ႕ အလုပ္ရွာ သြားျပန္သည္။

ေရွးဦးစြာ သူရိယ သတင္းစာ တုိက္တြင္ စစ္သတင္း မ်ားကုိ ဘာသာျပန္ဆုိ ေရးသားသည့္ ဘက္၌ အလုပ္ရ၏။ ေနာက္ ျမန္မာ့ အလင္း သတင္းစာ တုိက္သုိ႕ ေရာက္ရွိ သြားျပန္၏။ ထုိမွ တဖန္ သူရိယ သတင္းစာ တုိက္သုိ႕ သံသရာလည္ လာျပန္ ေသး၏။

သူရိယ သတင္းစာ တုိက္တြင္ လုပ္ကုိင္ ေနခုိက္ အလုံရပ္ရွိ ‘ဘက္ပတစ္’ ေက်ာင္း၌ လက္တင္ ဆရာ တေယာက္ အလုုိရွိေၾကာင္း ေၾကာ္ျငာစာ ေတြ႕သျဖင့္ အမည္ရင္း ျဖစ္ေသာ ‘ေမာင္ေက်ာ္ၫြန္႕’ အမည္ႏွင့္ ေလွ်ာက္ထားရာ ျမန္မာ လူမ်ဳိးကုိ မခန္႕ႏုိင္ေၾကာင္းႏွင့္ ေနာက္တေန႕တြင္ စာျပန္ လာေလသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ အဂၤလိပ္ အမည္ေယာင္ေယာင္ ရွိေသာ အရပ္ေခၚ ‘မုိးႏွင္း’ ကုိ သတိရ လာကာ ေမာ္လၿမိဳင္ သြားစဥ္က ယူထားေသာ ဗရင္ဂ်ီ ဘာသာ အမည္ ဖီးလစ္ (Philip) အနက္ မွ အစလုံး အတုိက္ေကာက္ ယူ၍ ပီမုိးနင္းဟု တႀကိမ္ ထပ္မံ၍ ေလွ်ာက္လႊာ တင္ျပန္ေသာ အခါ က်မွ လက္တင္ဘာသာ ကုိလည္း နဂုိ တတ္ကၽြမ္းမႈ ဓာတ္ခံ ရွိသည့္ အေလ်ာက္ အလုပ္ ရေလ ေတာ့သည္။ ထုိေက်ာင္းတြင္ ဆရာႀကီးသည္ လက္တင္ စာမ်ားကုိ ၄ တန္းမွ ၁ဝ တန္း အထိ တေယာက္တည္း သင္ၾကား ေပးရ၏။

ေနာက္ ေႏြလ ေက်ာင္းပိတ္ရက္သုိ႕ ေရာက္ေသာ္ ေပၚထြက္စ ျဖစ္ေသာ ပညာ့ အလင္း မဂၢဇင္းႏွင့္ အျခား အျခားေသာ မဂၢဇင္း တုိ႕သုိ႕ ဝတၴဳမ်ား၊ ေဆာင္းပါးမ်ားကုိ ေရးသား ေပးပုိ႕ ေနရာမွ ပညာ့ အလင္း မဂၢဇင္း ပုိင္ရွင္ ဦးတင္၏ ေတာင္းပန္ခ်က္ အရ ထုိမဂၢဇင္း တုိက္သုိ႕ ဝင္ေရက္ကာ လစဥ္ ဝတၴဳႏွင့္ အျခား အခန္းေပါင္း မ်ားစြာကုိ တာဝန္ ယူရ၏။ သုိ႕ႏွင့္ မဂၢဇင္းမွ တဆင့္ သတင္းစာ ကုိပါ တုိးခ်ဲ႕ လုိက္ေသာ အခါတြင္ ‘ဘက္ပတစ္’ ေက်ာင္းသုိ႕ မျပန္ ေတာ့ဘဲ ထုိမဂၢဇင္း၊ သတင္းစာ ႏွစ္ခု စလုံးတြင္ပင္ တည္းျဖတ္သည့္ ဘက္မွ ဆက္လက္ လုပ္ကုိင္ ေလေတာ့သည္။

ပညာ့ အလင္း သတင္းစာ၌ ‘ပုိက္ဆံႀကီး’ အမည္ျဖင့္ ေဆာင္းပါး မ်ားကုိ လည္းေကာင္း၊ ေနရီရီ၊ ပြဲစားႀကီး သားအဖႏွင့္ ျမျမ စေသာ ဝတၴဳရွည္ႀကီး မ်ားကုိ လည္းေကာင္း ေရးသား ခဲ့ေပ၏။ သုိ႕ရာတြင္ ပညာ့ အလင္း ၌လည္း မ်ားစြာ မၾကာ။ အလုပ္မွ ထြက္ၿပီးေနာက္ ‘ေအာင္ေတာ္မူ’ ေခၚ တနဂၤေႏြ တပတ္လွ်င္ တႀကိမ္ထုတ္ ဝတၴဳကေလး မ်ားကုိ ထုတ္ေဝ ျပန္ေလသည္။ ဤတြင္လည္း မ်ားစြာ အက်ဳိးမေပး။ ထုိေၾကာင့္ ဝတၴဳ စာအုပ္ကေလး ၁၄ အုပ္ ထုတ္ၿပီးသည့္ အဆုံးတြင္ ရပ္စဲ လုိက္ရသည္။

ဤသုိ႕ အားျဖင့္ ‘စာေရး ဆရာ၏ နိမ့္တုံ နိမ့္တုံ ဘဝ’ ႏွင့္ပင္ ဒဂုန္ မဂၢဇင္း၊ လန္ဒန္အတ္ မဂၢဇင္း၊ ကဝိမ်က္မွန္ မဂၢဇင္း၊ ကဝိတံခြန္ မဂၢဇင္း၊ ၿဗိတိသွ် ဘားမား မဂၢဇင္း၊ တကၺသုိလ္ မဂၢဇင္း၊ သူရိယ မဂၢဇင္း စေသာ မဂၢဇင္းမ်ား၊ သူရိယ သတင္းစာ၊ ျမန္မာ့ အလင္း သတင္းစာ၊ သစၥာဝါဒီ သတင္းစာ၊ ဗႏၶဳလ သတင္းစာ စေသာ သတင္းစာမ်ား၊ ဗႏၶဳလ ဂ်ာနယ္၊ ဒီးဒုတ္ ဂ်ာနယ္ စေသာ ဂ်ာနယ္မ်ားတြင္ ဝတၴဳမ်ား၊ ေဆာင္းပါးမ်ားကုိ အမ်ားအျပား ေရးသား ေလေတာ့သည္။

ထုိအခုိက္ ဗႏၶဳလ ဂ်ာနယ္တြင္ ေခတၲ ခဏမွ် ဝင္ေရာက္ လုပ္ကုိင္ရင္း ပုိင္ရွင္မ်ားက ဗႏၶဳလ သတင္းစာႏွင့္ ဗႏၶဳလ ႐ုပ္ရွင္ တုိ႕ကုိပါ တုိးတက္ ခ်ဲ႕ထြင္ လိုက္ေသာ အခါ သား ျဖစ္သူ ေမာင္ေက်ာ္စုိးက ေရွးဦး ပထမ ‘ခ်စ္တဲ့သူရယ္’ ဇတ္ကားတြင္ ဇာတ္လုိက္ အျဖစ္ ပါဝင္ ႐ုိက္ကူးသည္။ ထုိအခါ ဆရာႀကီးက ကုိယ္တုိင္ ကုိယ္က် ဒါ႐ုိက္တာ အျဖစ္ သင္ၾကား ျပသသည္။

ေနာက္ သား ေမာင္ေက်ာ္စုိးသည္ ၿဗိတိသွ် ဘားမား ႐ုပ္ရွင္သုိ႕ ေရာက္သြား ျပန္၍ ‘တကုိယ္ေတာ္’ ဇတ္ကားကုိ ႐ုိက္ကူးသည္။ ထုိစဥ္ အခါ တြင္လည္း ဆရာႀကီး ကုိယ္တုိင္ အကူအညီ မ်ားစြာ ေပးခဲ့သည္။ ထုိ႕ေနာက္ ‘ဆယ္နာရီ’ ဇတ္ကားကုိ ဆက္လက္ ႐ုိက္ကူး ေနစဥ္ အတြင္း သား ေမာင္ေက်ာ္စုိးမွာ လူမသမာ တဦး၏ ဓားခ်က္ေၾကာင့္ အသက္ ပါသြားရ ရွာေပသည္။ ဆရာႀကီးကား စုတ္တသပ္သပ္ႏွင့္ အထူး တလည္ပင္ ႏွေျမာ တသ ရွာမိ၏။ စိတ္အပ်က္ႀကီး ပ်က္လ်က္ အလုပ္မွလည္း တခါတည္း ထြက္လုိက္ ေပေတာ့သည္။ ဖခင္ နည္းတူပင္ မ်က္စိ အလင္း ခၽြတ္ယြင္း ခဲ့ရသျဖင့္ ပူေဆြး ေသာက ေရာက္ေန ရွာေသာ မိခင္ ေဒၚစိန္တင့္ မွာလည္း ၃ လ နီးပါးခန္႕ မစားႏုိင္ မေသာက္ႏုိင္ ျဖစ္ၿပီးသည့္ေနာက္ ခ်စ္သား၏ ေနာက္သုိ႕ ေကာက္ေကာက္ ပါေအာင္ လုိက္သြား ရွာေလသည္။

သားႏွင့္ ဇနီးတုိ႕ မရွိလွ်င္ ဆရာႀကီး ပီမုိးနင္းသည္ ၾကြင္းက်န္ ရစ္ခဲ့ေသာ သား သမီး တုိ႕ကုိ ေဒၚစိန္တင့္၏ ေဆြမ်ဳိးမ်ား ရွိရာ ဓမႝီၿမိဳ႕သုိ႕ ကုိယ္တုိင္ ကုိယ္က် သြားေရာက္ ပုိ႕အပ္ ခဲ့ၿပီးလွ်င္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သို႕ ျပန္လာကာ ဝါသနာ ရွိရင္းစြဲ အတုိင္း ဝတၴဳမ်ား၊ ေဆာင္းပါးမ်ား ေရး၍ ဝမ္းေက်ာင္းရ ရွာျပန္သည္။

ဘ၀နိဂံုး
သုိ႕ႏွင့္ ျမန္မာ စာဖတ္ ပရိသတ္၏ စိတ္ႏွလုံးကုိ ယခုထက္ တုိင္ေအာင္ပင္ ယူက်ဳံး စြဲမက္လ်က္ ရွိေစသည့္ ဝတၴဳရွည္၊ ဝတၴဳတုိ အေျမာက္အျမား၊ ေဆာင္းပါး၊ ကဗ်ာ အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ ႀကီးပြား တုိးတက္ေရး ဆုိင္ရာ စာအုပ္ စာတမ္း အဝဝကုိ က်န ေသခ်ာ ေရးသား ျဖန္႕ျဖဴး ခဲ့ေပေသာ ဆရာႀကီး ပီမုိးနင္းသည္ အသက္ ၅၆ ႏွစ္ အ႐ြယ္ သကၠရာဇ္ ၁၉၄ဝ ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီလ ၆ ရက္ေန႕ (ျမန္မာ သကၠရာဇ္ ၁၃ဝ၁ ခုႏွစ္ နတ္ေတာ္ လဆုတ္ ၁၂ ရက္ေန႕) နံနက္ ၉ နာရီႏွင့္ ၁၉ မိနစ္ အခ်ိန္တြင္ စက္ဘီး တုိက္မိသျဖင့္ ေပါင္က်ဳိးခဲ့ရသည့္ ဒဏ္ရာမွ နာလန္ မထႏုိင္ ရွာေတာ့ဘဲ ဘဝ ဇာတ္ထုပ္ ခ်ဳပ္ၿငိမ္း၊ ေပ်ာက္ကြယ္သြားရ ရွာပါ သတည္း။ ။

ထင္ရွားေသာလက္ရာအခ်ိဳ႕
1. ကမၻာ႕မင္တံက်မ္း၊
2. လက္ေတြ႕ၾကီးပြားေရးက်မ္း၊
3. အပ်ိဳစိတ္က်မ္း၊
4. လူပ်ိဳစိတ္က်မ္း၊
5. ေအာင္စိတ္၊
6. သားဂုဏ္ရည္
7. သမီးဂုဏ္ရည္၊
8. မိန္းမစိတ္က်မ္း၊
9. ကာမသိဒၶိက်မ္း၊
10. ေလာကီလမ္းညႊန္၊
11. အစၥလမ္အလင္းျပက်မ္း၊
12. ကမၻာ႕အလင္း က်မ္း၊
13. ထြက္သက္၀င္သက္က်မ္း၊
14. သိသူေဖာ္စား မသိသူေက်ာ္သြား၊
15. ႏိုင္ငံေရးက်မ္း။

၀တၳဳမ်ား
1. ေနရီရီ၊
2. ပဲြစားၾကီးသားအဖႏွင္႕ျမျမ၊
3. ဘီေအေမာင္တင္႕ႏွင္႕ ကေခ်သည္မယ္ျမင္႕၊
4. သဲျမညွာ၊
5. တစ္ကိုယ္ေတာ္၊
6. ေနညိဳညိဳ၊
7. ပင္လယ္ကူးဓာတ္ပံု၊
8. သူရဲေကာင္းသံုးေယာက္(ဘာသာျပန္)